light-my-fire

Kolejny dzień przeminął,

Uleciał z szarym dymem mieszającym się z tlenem...

Popłyną z kieliszkiem czerwonego wina rozlanego na podłodze....

Nie tak miało być, nie tym razem...

Coś przecieka przez palce...

Zatrzymać? Zmienić?

Po co, przecież można ponarzekać...

To chyba jedyne co umie,

Tylko tego nauczyła się przez te wszystkie lata....

Narzekania...

Budzi się z nadzieją, że dziś będzie inaczej...

Po otworzeniu napuchniętych powiek, okazuje się, że

Nic się nie zmieniło....

Wszystko jest tak jak było....

Wszystko takie jakie pozostawiła, kładąc się do łóżka....

Przepełnionego zapachem jaśminu...

Może tak właśnie ma być,

Może wszystko jest na swoim miejscu,

A jej się tylko wydaje że jest źle?

Nie chce tak...

Monotonia ja przeraża,

Przeraża ją kolejny dzień

Przeraża ją, że nic nie może zrobić

Tylko utonąć w głębokim śnie na wieki.

Cisza, nikt nie przeszkadza....

Zdecydowanym ruchem wyciąga skalpel schowany w portfelu...podwija rękaw, łzy spływają po  twarzy, nie widzi tego co robi...może gdyby widziała nie robiłaby tego...wbija ostrze w skórę i pociąga,

Najpierw pojawiają się małe kropelki, później już płynie duży strumień....płacze ciało, płacze dusza, rozdziera się na strzępy, trwa to dłuższą chwile...później obwiązuje rękę bandażem a jutro jeśli ktoś zapyta powie że to było spotkanie z kotem może po raz kolejny uwierzą...

Otworzyła oczy zaspane, powieki napuchnięte od zbyt małej ilości snu. Pierwsze co zrobiła to spojrzała w okno, gdzieś w głębi miała nadzieję, że zobaczy pogodę odzwierciedlającą jej nastrój. Zobaczyła zupełne przeciwieństwo. Biały śnieg...Biel...symbolizująca czystość i niewinność, rozpościerała się dookoła. Przez konary drzew przedzierały się jaskrawe promienie słońca...rozwścieczyła się....z każdą chwilą rosła w niej furia, której nie potrafiła opanować...idąc do łazienki napotkała na swojej drodze lustro wiszące na ścianie...Zobaczyła w nim swoją osobę, nie tą którą znała...w jednej chwili znienawidziła odbicie w lustrze i  całą siebie...chciała zabić to odbicie...uderzyła dłońmi złożonymi w pięści w szklany obraz, pokaleczyła dłonie, wokół rozlała się krew...lustro rozpadło się na tysiące kawałków....cała furia odpłynęła razem z czerwonym napojem który pozwalał jej żyć...to był jej ostatni poranek, już nigdy więcej nie zobaczyła wschodu słońca....zachodu też nie...